Sorry uw vlucht is gecanceld

Bon tardi!(Goedemiddag)

Hier weer even een update vanaf het warme curacao! Ook deze week heb ik weer ontzettend veel meegemaakt. Van gecancelde vluchten tot het dansen bij kamp, van het spelen op waterspringkussen tot de vraag of ik niet 4 weken kan invallen voor een andere kleuterklas. Heel veel gebeurd dus!

Vorige week woensdag was het eindelijk zover! We gingen naar kamp. Hoewel dit vooral bij de hogere klassen erg leefden hadden mijn peuters (ja, peuters want eigenlijk zijn het nog geen kleuters) er ook veel zin in. Zelf was ik lichtelijk zenuwachtig omdat ik een heuse taak had gekregen, namelijk de kids een halfuur vermaken met dansjes. Nadat we ’s morgens gewoon normaal zijn begonnen met een werkles was het al snel tijd om in de schoolbus te gaan richting ‘Landhuis Pannekoek’ waar het kamp plaatsvond. De bovenbouwklassen waren hier eerder al heen gegaan. Nadat alle kids in de bus zaten, de versiering was meegenomen en ik ervoor had gezorgd dat de boxen ook in de bus zaten konden we vertrekken. Landhuis Pannenkoek lag in het westpunt dus we moesten wel even in de bus zitten. Een klein uurtje later waren we aangekomen op de plek van bestemming. Terwijl de kids een rondleiding kregen van groep 8 heb ik een mooi plekje gezocht waar er gedanst kon worden. Snel even de muziek aansluiten en ook ik was er klaar voor. Al snel kwamen de kids terug voor de rondleiding en hadden ook de overige groepen zich verzameld bij mij. Ik ben toen begonnen met de dansjes. Na 3 kwartier, vele rode koppies en bezweten juffen was het voor de kids tijd om pannenkoeken te eten. Gezien ik blijkbaar door mijn enthousiasme ook groep 8 zover had gekregen om mee te dansen waren zij nog niet uitgedanst! Ik ben toen nog even met hun doorgegaan. Geslaagd waren mijn dansjes dus zeker. Of ze nu over de billen van de olifant gingen, het de kabouterplopdans was of toch de welbekende hoofd-schouders-knie-en-teen, het hele kamp is losgegaan en ook mijn doel was bereikt! De kids hebben heerlijk bewogen. Na de pannenkoeken was het alweer tijd om naar school te gaan. Toen we onderweg waren naar school vielen een voor een alle kids in slaap. Ik zat klem tussen twee kindjes, de ene sliep op mijn ene been terwijl op mijn andere been het andere kindje lag. Een mooi gezicht al die slapen de kids.

Toen alle kids wegwaren en wij de klas weer hadden opgeruimd kondigden mijn coach aan dat ze even iets met mij wilde bespreken. Als iemand dat alleen al zegt krijg ik altijd de kriebels. Wat zou dit nou weer zijn? Even flitsten er door mijn hoofd of ik en voorval had gehad met iemand maar dat was toch echt niet het geval. Het was iets heel anders, iets veel leukers! Na de herfstvakantie gaat er namelijk een kleuterjuf van een andere klas weg. Ik wist dat er een nieuwe juf zou komen. Nu blijkt dat ze een gat hebben van 4 weken. Nu had mijn coach mij voorgedragen bij de directrice want ze wist dat ik dat wel zou kunnen! Hoe vet is dat, nog geen 3 weken op stage, slechts 1 dag helemaal zelfstandig gedraaid en nu al de vraag of ik een andere klas voor 4 weken wil overnemen!! Ik voelde me zéér vereerd en kon het wel van de daken schreeuwen. WAT IS DIT VET! Je kan natuurlijk al wel raden wat mijn antwoord was……. JAJAJA! DAT WIL IK WEL DOEN! Vrijdag zou ik een afspraak hebben met de directrice en de stagecoördinator om het een en ander nog even door te spreken. Hierna heb ik natuurlijk op een soort van droomwolk gezeten de rest van de week. Wat vet dat mij dit werd gevraagd. Ik kan niet wachten! Om helemaal te weten hoe het gaat in die klas ga ik vanaf maandag 2 weken meelopen met de juf die daar nu zit. Dan is het herfstvakantie hier en na de herfstvakantie begin ik daar dan. Heel leuk!

Ook voor ons was het een beetje feest deze week dus daarom hadden we op donderdag de beschikking over een waterspringkussen. Een groot succes natuurlijk! Alle kids in zwemkleding was natuurlijk een reden voor een modeshow! Daarna hebben ze zich allemaal prima vermaakt. Wat een waterratjes heb ik in de klas zeg!

Vrijdag nog één laatste dagje stage en dan was het eindelijk zover.. weekend! Dit weekend zou ik eens even gaan eiland hoppen naar Bonaire om op bezoek te gaan met Tante Marga en Oom Ernst. Een heel leuk vooruitzicht dus! Na een voorlopig laatste dagje bij mijn kids was het eindelijk zover. Eerst naar huis om mijn koffer in te pakken en daarna was het alweer zover! Rond 16:15 ben ik richting HATO (zo heet het vliegveld hier) gegaan. Dat is natuurlijk een hele tour dus dacht dat het verstandig was om ruim te tijd te nemen. En dat heb ik geweten! Nadat ik in een klein busje naar Punda had gezeten was het vandaag zover, mijn doop in de grote bus. Heerlijk opgepropt met koffer op schoot in een plakbus zonder airco. Één ding is zeker! Dat is warm! Ik voelde de straaltjes zweet in de binnenkant van mijn knieholten lekker lopen. Maar wat maakt het ook uit? Hoewel in Nederland het echt een MEGA ramp is als je één klein zweetvlekje ziet is het hier het tegenover gestelde. Iedereen loopt hier met zakdoeken om het zweet af te wegen. Nergens om je voor te schamen dus. Gelukkig maar, want in dit klimaat stroomt alles heerlijk door. Gezien je hier geen mooie elektronische borden hebt die aangeven waar je heen gaat moet je maar hopen dat je goed uitkomt. Voordat ik in de bus stapte had ik het wel even nagevraagd bij een meneer op het busstation. Voor mijn gevoel heb ik de hele noordkant van het eiland gezien en begon ik toch steeds lichtelijk meer in de stress te schieten gezien ik steeds borden voorbij zag komen waarop stond dat HATO toch echt de andere kant op was. Ik heb het toch maar even gevraagd en deze bus zou uiteindelijk uitkomen bij het vliegveld. Hoewel in het begin steeds meer mensen instapten en de bus propvol werd, stapten er gedurende de rit ook heel veel mensen uit. En ik bleef maar braaf zitten.

Na een dik uur verder waren we er eindelijk, HATO. Snel rennen naar de in-checkbalies alleen ik zag nergens TIARA AIR staan. Oeps… toch maar even vragen. Hoe laat vlieg je? 20:05? Dan moet je tot 18:05 wachten met inchecken. Nou dan maar even opzoek gaan naar een tentje waar ik even wat kon drinken om de tijd te doden. Rond 18:15 was er nog steeds niks te zien. Toch maar weer even vragen. TIARA AIR? 20:05? Nou, ze zijn meestal wel laat. Ga er maar vanuit dat je om 19:15 kan inchecken. Weer wachten dus… 19:15 niks, 19:30, noppes, 19:45 nada! Toch maar weer even vragen. TIARA AIR? Die heeft de laatste dagen al veel uitval gehad, ik ga even voor je bellen.. (overigens had deze mevrouw mij eerder ook al geholpen en toen niks gezegd….) Nee sorry, uw vlucht is gecanceld… EN NU?????? Ga maar naar de ticketservice van TIARA AIR. Ik daar heen, ja sorry we konden u niet bereiken. Wat weer een gedoe allemaal. En nu? Ik sta hier met al mijn spullen en nu gaat mijn vlucht niet??? Hoe kom ik in Bonaire en hoe kom ik uberhaupt thuis?? Gelukkig heb ik op dat gebied de genen van mijn moederlief meegekregen en wist ik heel goed dat ik deze man nu toch echt even iets moest laten regelen. Ik kon de volgende dag pas op een vlucht, maar hoe kom ik dan van en naar het vliegveld? Gelukkig kreeg ik een taxi. Helaas, dan maar weer terug naar huis. De volgende dag werd ik ’s morgens vroeg al opgepikt door de taxi en begon mijn avontuur als nog, dacht ik!

Nadat het allemaal goed ging en ik kon inchecken deed het volgende probleem zich voor. De gate was niet open en er stond nergens iets aangegeven van TIARA AIR naar Bonaire… hier dan maar weer even achteraan. Gelukkig was ik inmiddels en ouderechtpaar tegengekomen die ook naar Bonaire moest en die ook eigenlijk de vorige avond had moeten vliegen. Natuurlijk was er op de hele luchthaven iemand te vinden van Hato Airport. Wachten, wachten, wachten dan maar! Uiteindelijk werden we gehaald door een vrouwtje. Ja jullie, nu mee we gaan boarden. Nou daar ging ik eindelijk. Een vliegtuigje die je kan vergelijken met het vliegtuigje uit Abeltje (die kinderfilm uit 1998, waarmee hij dan wordt omgewisseld). In totaal met 6 andere mensen eindelijk naar Bonaire. Na een zware vliegreis van welgeteld 15 minuten stond ik eindelijk in Bonaire. Al snel kwamen Tante Marga en Oom Ernst me ophalen en kon het leuke weekend beginnen!

Onder naar hun mooie appartement zag ik al een mooi stukje van Bonaire, en meteen viel het me op dat het veel groener was dan Curaçao. Na een heerlijk ontbijtje zijn we vertrokken naar de zuiden en hebben we de zoutbergen gezien. Wat was dat mooi om te zien. Aan de ene kant de blauwer dan blauwe zee en aan de andere kant een soort van roze water waaruit ze het zout winnen en dan in de verte die prachtig witte zoutbergen. Daarna zijn we door gereden naar Lac Cai, een prachtig stukje van de zee waar we heel mooi hebben gesnorkeld. Weer heel veel mooie verschillende visjes gezien. Daarna lekker opgefrist thuis en onder het genot van een heerlijke cocktail gekeken naar de zonsondergang. Om de dag goed af te sluiten hebben we ontzettend lekker gegeten bij een favoriet visrestaurantje van hun gegeten. Ik heb een heerlijke vistrio gehad die onder andere bestond uit Barracuda (een best wel enge vis die ik regelmatig voor bij zie komen tijdens het snorkelen). Daarna heerlijk geslapen in een te lekker zacht bed, mét stille airco!

De volgende morgen zijn we weer redelijk vroeg opgestaan en zag ik buiten alweer een nachtvlinder, een suikerdiefje (heel schattig vogeltje) en een heremiet kreeftje voorbij komen. Wat zou de dag nog meer brengen vandaag? Na het ontbijt gingen we een hele mooie snorkel cruise maken. Op 3 verschillende plekken hebben we gesnorkeld onder begeleiding van ervaren duikers voor de kust van klein Bonaire. Wat was dat leuk! Op een grote catamaran genieten van de zee en zon en dan ook nog af en toe het water in om de allermooiste wereld te zien! De eerste keer hebben we verschillende mooie vissen gezien. De een was nog mooier dan de ander! Heel erg leuk dat je nu met iemand duikt die ook echt kan vertellen wat je allemaal ziet onderwater. De laatste duik was in een gebied waar ook wel eens schildpadden voorkomen. Spannend dus! En jawel hoor! Na nog geen 5 minuten zag ik de eerste schildpad! HOE ONTZETTEND GAAF WAS DAT! Ik ben er achteraan gezwommen en ik zat op een gegeven moment op nog geen 50 cm afstand van de schildpad. Het was enorme geweldige ervaring. Ik heb dit weekend nog veel meer respect gekregen voor de wereld onderwater.

Helaas kwam aan de heerlijke boottocht ook een eind. Na een heerlijk maaltje uit kijkend over de mooie zee was het klaar. Daarna zijn we naar huis gegaan om weer onszelf even op te frissen. Daarna zijn we naar het noorden gereden. Ook hier onderweg weer ontzettend mooie plekjes gezien. Nog even gestopt omdat we twee mooie parkieten zagen. Helaas was het daarna bijna tijd om te gaan. Nog even een heerlijk hapje gegeten en toen naar Flamingo Airport zoals het vliegveld in Bonaire heet. Bij de douane werd ik nog even raar aangekeken omdat ik naar Curaçao ging en die man toch echt vond dat ik met de KLM naar Nederland moest, maar niks is minder waar want de dag erna zou ik kennismaken met mijn nieuwe klasje waar ik ontzettend veel zin in had.

Vandaag was het dus zo ver. Mijn nieuwe klasje ontmoeten. Met deze kids moeten ik het de komende 6 weken doen. Met een gezonde spanning ben ik naar stage gegaan. Vandaag mocht ik even uitslapen (tot 07:15, maar elk uurtje telt natuurlijk;) ). Daarna weer lekker gewandeld naar stage. De hond van 2 huizen verder springt tegenwoordig alleen nog maar, wie weet word ik ooit nog vriendjes met hem. Eenmaal op stage ging eigenlijk alles heel natuurlijk en heb ik eens even rond gekeken. Dit gaat natuurlijk weer een stukje anders dan bij mijn peuters. Ook wel weer erg leuk omdat deze kinderen weer een stukje ouder zijn. De komende twee weken maar even goed bekijken hoe het hier allemaal gaat want voor je het weet zijn die twee weken om en moet ik het helemaal zelf doen. Ik heb daar nu al heel veel zin in.

Ik hoorde dat de zon eindelijk is aangekomen. Duurt toch een hele tijd voor iets in Nederland is;). Maak er deze week weer een heerlijke week van en geniet van het herfstzonnetje dan zou ik hier ook weer genieten deze week van het heerlijke maar warme weer.

Heel veel liefs en een zonnige kus,

Anne-Fleur.

P.S: de foto’s van mijn geweldige avontuur zijn te bewonderen op Facebook. Ze willen namelijk niet goed uploaden bij mijn reisverslagen. x