Kiezen: Ik doe het, ik doe het niet, ik doe het...

Bon tardi,

My life is a rollercoaster. De afgelopen twee weken heb ik weer van alles meegemaakt. Van Sint tot Kerst, van studentenhuis naar eigen appartement en daarnaast was ik nog steeds bezig met mijn keuze.

De afgelopen twee weken is er veel gebeurd hier in het lekkere Curaçao. Zo heb ik afscheid genomen van Casa Luna en heb ik gekozen om te verhuizen. Ik kwam hierheen met het idee een geweldige tijd te beleven. Ik ben natuurlijk nog steeds hier en beleef elke dag weer eens iets geks. Ik heb ook geleerd dat het belangrijk is dat je naast een fijne stage ook een fijne plek moet hebben waar je je lekker bij voelt en echt even tot jezelf kan komen. 9000 km is namelijk niet niks. Een goede thuissituatie is een belangrijk stukje van je verblijf hier. Van te voren had ik gedacht dat je binnen no time wel een netwerk zou opbouwen hier in Curaçao. Als ik nu terug kijk op de afgelopen weken valt dat eigenlijk best tegen.
Het blauwe huisje bleek achteraf toch wat klein voor het aantal bewoners wat er in woonde. Je kwam elkaar constant tegen wat niet erg hoeft te zijn maar als je merkt dat er spanningen zijn in het huis is dat niet helemaal een ideale situatie. Naast stagelopen was ik nog steeds bezig met het maken van een keuze blijf ik hier of ga ik terug. Als je dan in een thuissituatie zit waar spanningen zijn is dat niet bevorderlijk voor een goede keuze. Ik had geen rust meer en kon daardoor nauwelijks wat aan veranderen. Als je dan ook nog in een huis woont waar van alles aan mankeert werkt dat ook niet mee. Genoeg redenen dus om actie te ondernemen en actief opzoek te gaan naar nieuwe woonruimte. Ik moest kiezen of ik weer in een studentenhuis wilden gaan wonen of toch liever iets wilde voor mijzelf. Natuurlijk heeft allebei zijn voor en nadelen. Na overleg met het fijne thuisfront heb ik er toch voor gekozen om helemaal op mijzelf te gaan. Een eigen appartementje op loopafstand van stage. Wat wil ik nog meer! Vorige week zaterdag ben ik verhuisd naar mijn nieuwe stekkie wat ontzettend goed bevalt.

En bij een nieuw huis hoort natuurlijk ook een nieuw adres: Tampanjeweg 10D, Curacao.

Nu ik niet meer mee kan rijden met een auto ben ik aangewezen op het openbaar vervoer hier als ik ergens naar toe wil gaan. Maar waarom zou ik hier niet gewoon nog mijn rijbewijs halen? Als ik hier langer blijf dan kan ik hem omwisselen voor een Nederlands rijbewijs… klinkt natuurlijk erg interessant. Eens even kijken hoe dit allemaal in zijn werk gaat hier. Eerst maar eens een rijles hier nemen om te bekijken hoe het rijden gaat tot nu toe. Nou daar ging ik hoor. In de rijlesauto hier. Lichtelijk hilarisch natuurlijk, rijden heb ik in ieder geval niet verleerd, wel blijft het natuurlijk apart dat je hier totaal andere regels hebt dan in Nederland, kijken naar rechts is her namelijk niet bij. De stoplichten staan hier wel maar waarom zou je niet door het mooie rode licht rijden? Gelukkig bleek tijdens de rijles wel dat hier toch iets aan de regels wordt gedaan. Na de rijles zij de rijinstructeur dat ik prima kon rijden. Die kon ik weer in mijn zak steken. Nu maar eens even nadenken of ik hier toch blijf en dan door kan gaan met de rijles om zo via een omweg dan toch maar mijn Nederlandse rijbewijs te halen… kiezen kiezen kiezen!

Natuurlijk ben ik hier om stage te lopen en ook de afgelopen twee weken heb ik weer ontzettend genoten. Uiteraard speelt de goede Sint hier ook een grote rol en hebben de afgelopen twee weken ook voor mijn klas in het teken van de Sint gestaan. De poppenhoek had ik omgebouwd tot pietenhuis waar de kinderen heerlijk hebben gespeeld met nepcadeautjes, verkleedkleren en natuurlijk kon de zak ook niet ontbreken. Uren hebben de kinderen hier in doorgebracht, elke morgen was het dan ook weer een strijd wie er nu in het pietenhuis mocht spelen. Natuurlijk hield ik dit wel een beetje in de gaten zodat iedereen een keer er in kon spelen ;)

Uiteraard ben ik hier ook naar toe gekomen om de kinderen iets te leren. De kinderen in mijn klas zijn nog redelijk jong en hangen tussen de peuter en kleuterklas in. Het eerste halfjaar draaien we mee met het peuterprogramma en vanaf de kerstvakantie met het kleuterprogramma. Dit is nog steeds een erg grote uitdaging. Wel heb ik de afgelopen tijd geleerd dat je met de kleinste voorwerpen al de leukste lessen kan maken voor deze kinderen. Op dit moment zijn we erg druk bezig met tellen en de cijfers. Met een beetje hulp van een paar pepernoten heb ik een geweldig leuke en succesvolle pepernotentelles gegeven. Het was een feestje. En eigenlijk merk je dan dat de kinderen hier net zoals de kinderen in Nederland hier dol op zijn. Tellen tot 10 is nog wat lastig maar tellen tot 5 gaat al heel goed! Dit was weer een ontzettend leuke les die zeker voor herhaling vatbaar is.

Tijdens de vergadering is er eindelijk de knoop doorgehakt wat betreft mijn onderzoek. Eindelijk heb ik een concretere onderzoeksvraag waardoor ik eindelijk mijn onderzoeksvoorstel kon schrijven. Natuurlijk snel gedaan en opgestuurd naar de Pabo zodat ik lekker kan starten, uiteraard al heel wat literatuur bestudeerd zodat ik snel kan beginnen als ik goedkeuring krijg van de Pabo… het lijkt wel of ze mijn Curaçaose ritme over hebben genomen want ik heb tot op de dag van vandaag nog niks gehoord. Aankomende week dan toch maar alvast zelf beginnen. Ik hoor jullie denken, waar gaat dat onderzoek dan over? Ik ga onderzoek doen naar het spel van kinderen in de verschillende hoeken in de klas (poppenhoek, themahoek, bouwhoek) op welke manier worden de hoeken nu in gezet en hoe wordt er op dit moment in de bouwhoek gespeeld en hoe kan je het spelniveau van de kinderen naar een hoger niveau brengen. Erg interessant dus ik ben benieuwd wat de uitkomsten zijn. Ik zou jullie op de hoogte houden!

Vorige week heb ik ook weer heerlijk een ochtendje bij de immigratiedienst gezeten. Dit keer om alleen maar een stempel in mijn paspoort te halen. En maar wachten, en maar wachten. Ik was niet alleen maar met nog 4 meisjes van stage. Als je daar zit dan zie je echt dat je weer op de Antillen bent. Alles gaat poko poko, van functioneel werken hebben ze niet gehoord. De koffie schijnt hun erg goed te smaken want om de zoveel minuten zie je ze weer weglopen uit hun hokje om vervolgens 10 minuten later aan te komen zitten met een nieuw bakkie pleur. Na ruim twee uur wachten was het eindelijk zover! Ik mocht als eerste van ons naar het loketje toe. Meteen maar even gezegd dat we alle 5 voor hetzelfde kwamen, alle paspoorten gegeven zodat hij even door kon stempelen en wij weer konden gaan. Dát is pas functioneel werken! De stempel is binnen, eindelijk mag ik legaal stagelopen!

Zoals ik al eerder vertelde ben ik hier ook volop bezig met onze goede vriend de Sint. Uiteraard mochten de kinderen hier om stage ook hun schoen zetten. De dag daarvoor moesten er alleen nog even voor de hele school zakjes pepernoten gemaakt worden (lees: 300 kinderen). En wat doe je dan? Juist als een soort fabriek ga je dat met het hele team doen. De slimmeriken die al begonnen waren hadden al precies uitgeteld hoeveel pepernoten er in een grote zak zitten van de Albert Heijn (364). Vervolgens moesten er in alle zakjes 8 pepernoten, 2 tumtummetjes en 1 schuimpje. Het fabriekswerk kon beginnen! Het was even hard doorwerken maar al snel waren alle zakjes klaar.

De volgende dag was het natuurlijk zo’n feest want de rommelpiet A.K.A. ikzelf was geweest. Omdat de NSO (naschoolse opvang) in mijn gebouw is kon ik pas ’s morgens rommel maken. Dacht ik even slim te zijn door zoveel mogelijk rommel te maken. Alle blokken en knexx door elkaar heen te gooien, de tafels en stoelen te verbouwen en alle schoenen te verstoppen, hier moeten de kinderen wel even mee bezig zijn. Dan zie je natuurlijk altijd dat op het moment dat er een lekker zakjes pepernootjes aan verbonden is de kinderen ineens heel snel kunnen opruimen! Wat die Sint toch niet voor fijne invloed op de kinderen heeft..;). Wel waren de kinderen deze dag lekker druk door de rommelpiet. Dus maar eens even fiks buitenspelen die dag.

Afgelopen week heb ik samen met de kinderen de dagen afgeteld totdat het zover was en de goede Sint op bezoek zou komen. Tot grote verbazing waren de kinderen die dag heel erg rustig, ik denk voornamelijk door de grote indruk die de goede sint en zijn zwarte én gekleurde piet op hen had gemaakt. De volgende dag was het natuurlijk feest want ieder kind had wel een mooie pakjesavond gehad. En zoals één van mijn kleuters het omschreef: ‘eerst gingen we even chillen, daarna werd er op de deur geklopt door zwarte piet en stonden er wel 4 zakken cadeautjes juf!’. Altijd mooi die goudeerlijke kleuters.

Ik daarentegen heb voor het eerst een super rustige Sinterklaas gehad. Geen surprise stress, geen dobbelspelen en geen boerenkool dit jaar. Ik ben op 5 december al weer druk aan de slag gegaan met Kerst (Ja, KERST). Nog twee weken en dan is het namelijk ook hier Kerstvakantie. Na school heb ik alle sintspullen weggehaald, de ramen weer schoongemaakt en heb ik de klas omgetoverd tot kerstklas inclusief kerstboom. Uiteraard kon het raam dit keer wel een kerstboom gebruiken. Nog nooit had ik zo’n snelle omschakeling gemaakt van Sint naar Kerst alhoewel ik vorige week al druk bezig ben geweest met het uitzoeken van de Kerstknutselwerkjes. Afgelopen vrijdag zat ik alweer onder de glitters en heb ik alweer kerstballen gemaakt voor in de kerstboom.

Natuurlijk kon ik zelf de Sint niet zomaar voorbij laten gaan voor mijn lieve familie. En wat doe je daar aan? Juist je bent hip en stuurt cadeautjes via het internet via Greetz. Met veel zorg en liefde heb ik voor ieder een mooi cadeautje laten opsturen, via de FaceTime hebben ze dat open gemaakt, toch leuk dat je op die manier zo dicht bij elkaar kan zijn.

De afgelopen twee weken ben ik ook begonnen met het geven van hockeytraining. Met al mijn Sportways en trainingservaring was dit wel weer even heel leuk om te doen. Ik wist niet dat er zoveel mensen hockeyen op Curaçao! Er zijn hier in totaal 4 hockeyclubs en 1 jeugdhockeyclub. Het niveau is niet te vergelijken met Nederland. Je zou zeggen dat als er hier gehockeyd wordt er ook wel hockeymaterialen te krijgen zijn. Nou nee dus, geen bitje, geen sokken, geen scheenbeschermers laat staan een hockeystick. Niks is hier te krijgen. De meeste kinderen hockeyen dan ook met een te kleine stick wat helemaal niet goed is. Misschien dan maar hockeyspullen hiernaar importeren? Éen ding is zeker, je ziet de kinderen zichtbaar genieten van de trainingen die ze krijgen. Ik geef niet alleen de trainingen maar samen met nog een Nederlandse jongen. Wel natuurlijk even een stukkie warmer dan in Nederland maar daar lijken de kinderen totaal geen last van te hebben.

Jullie zitten natuurlijk stiekem allemaal te wachten op dat ene antwoord, doet ze het wel of doet ze het niet. Toen ik vorige week opnieuw mijn kamer aan het inrichten was, alle foto’s gingen weer aan de muur betrapte ik mezelf erop dat ik toch meer met die keuze bezig was dan ik van te voren dacht. Natuurlijk werd dit aan de ene kant ook versterkt door het sociale gemis van de afgelopen tijd. Nu ik weer een lekker een rustig eigen plekje heb, krijg ik eindelijk de kans om eens even goed na te denken over wat ik nu wel wil en wat ik nu niet wil, wat heb ik al gedaan tot nu toe en wat wil ik hier nog bereiken? Na goede gesprekken via de Skyp met mijn schoolvriendinnetje die op dit moment haar lio loopt, mijn lieve vriendinnetje Milou die altijd overal een antwoord op heeft, urenlange gesprekken met de allerliefste ouders kreeg ik steeds meer het besef wat het nu eigenlijk allemaal betekent als ik hier blijf. Als ik keuzes moet maken, wil ik mezelf nog wel eens verliezen in wat anderen graag willen en verwachten. Daarbij vergeet ik vaak wat ik zelf wil. Toen ik aan het skypen was met nichtjelief Rozijn werd ik even met twee benen op de grond gezet en zag ik echt pas in wat ik zelf wilde. Ergens had ik namelijk allang besloten wat ik zou doen en met deze keuze kon ik mezelf eindelijk weer recht aankijken in de spiegel.

Pas als je echt even weg gaat uit je normale situatie krijg je echt goed de tijd om na te denken. Nu ik eindelijk stilte om me heen heb en ik een ruimte heb voor mezelf ben ik veel gaan nadenken met de centrale vraag wat ik nu eigenlijk zelf wil. Wat heb ik al bereikt en wat wil ik graag nog bereiken. Als ik terug kijk op de afgelopen jaren zie ik eindelijk in dat wat ik heb gedaan ik goed gedaan heb. Ik heb genoten van de tijd die ik in Groningen heb gedaan. Natuurlijk moet ik af en toe een hobbeltje nemen maar tot nu toe ben ik altijd gekomen waar ik wilde zijn. Nu ik bijna klaar ben met mijn HBO en terug kan ik eindelijk zeggen dat ik trots ben op wie ik ben. Hoe ik mijzelf heb ontwikkeld. Ook krijg ik nog dagelijks de bevestiging dat het goed is wat ik nu doe.

Vorige week had ik echt het ultieme geluksmoment te pakken. Ik was aan het buitenspelen met de kinderen, na even te hebben geholpen met het opstappen bij de wipwap ben ik eens even rustig gaan zitten om te boel te observeren. Als snel kwamen er drie kinderen aan lopen die bloemetjes aan het zoeken waren, om vervolgens mijn haren gingen doen, want zeg nou zelf de haren van de juf doen is erg interessant (het zat alle kanten op maar who cares?), een kind wat bijna op mijn schoot lag te slapen terwijl de rest met z’n alle aan het spelen was. Iedereen was lief aan het spelen en op dat moment krijg ik alleen maar meer de bevestiging dat wat ik doe dat dat goed is. Elke morgen komen de kinderen bijna rennend op mij af om me te knuffelen. Ik hoor dan ook meerdere keren op een dag op de meeste onverwachte momenten, Juf, ik vind je zo lief. Dat geeft mij zoveel kracht om door te gaan met studeren, elk hobbeltje te nemen met maar één doel voor ogen: mijn eigen klas.

Hoe ontzettend vereerd ik ook ben dat ik hier mag blijven, hoe fijn de dagen stage hier zijn, hoe lekker de zon hier ook is, hoe geweldig het is om elk weekend naar het strand te gaan heb ik toch besloten om niet hier te blijven maar lekker terug te komen naar het koude kikkerlandje. De doelen die ik had toen ik hier heen kwam zijn bereikt. Ik heb Nederlandstalig onderwijs in het buitenland gezien en ik heb na kunnen denken over wat ik allemaal heb gedaan en heb bereikt met als resultaat dat ik nog trotser op mijzelf ben. Ik heb hier de bevestiging gehad dat het goed is wat ik doe. Ik kan nu mijzelf recht in de spiegel aankijken en ben blij met mijn keuze.

Ik heb hier nu al ruim drie geweldige maanden gehad waarin ik heb genoten, de nodige drankjes heb gedronken, heb gefeest en veel van het mooie eiland heb gezien. Ik heb de keuze gekregen om hier langer te blijven en heb voor mijzelf gekozen en besloten hier niet te blijven. Ik voel me enorm vereerd dat ik hier wel langer mocht blijven maar toch kriebelt het stiekem om weer terug te gaan naar huis, naar een fijne plek waar de allerliefste familie is van de hele wereld, waar mijn lieve vriendinnetjes zijn die ik stiekem toch ook wel een beetje heb gemist.

Natuurlijk ben ik nog niet terug en ga ik hier nog even een onvergetelijke tijd tegemoet waarin ik ongetwijfeld nog genoeg bizarre dingen ga meemaken, het niet uitsluit dat ik nog een reisje ga maken naar het een of het ander. Maar boven dat nog even ga genieten dat ik hier ben.

Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag.

Heel veel liefs en sunchi,

Anne-Fleur