Ai no! Dat is pech, iPad weg..

Hallo lieve allemaal,

Hier weer even een update vanuit het zonnige, maar koude Curaçao! Ja, jullie lezen het goed. Het KOUDE Curaçao! En dat terwijl het steeds warmer hoort te worden. Op 3 januari is hier zelfs een temperatuur gemeten van 17,3 graden! Het moet niet gekker worden! En terwijl ik dit typ, zit ik voor mijn appartementje in een windje met zelfs een vest aan. Natuurlijk een goede voorbereiding op Nederland ;) maar desondanks zit ik wel lekker in mijn korte broek met mijn slippers die inmiddels bijna aan mijn voeten zijn gegroeid. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat ik straks niet meer 24/7 op mijn zomerse pantoffeltjes kan lopen!

Inmiddels is het gewone leventje na twee weken heerlijke vakantie weer begonnen en heb ik alweer de eerste week stage erop zitten. De tweede week van de vakantie heb ik genoten van 6 dagen Bonaire. En zo heb ik binnen 2 weken alle drie de eilanden gezien. Maar om er te komen moest ik wel weer in een vliegtuig. Zou het deze keer goed gaan is dan de vraag? Ja hoor! Met een klein beetje vertraging van 20 minuten kwam ik aan in Bonaire.

Bonaire was echt heerlijk relaxen, genieten en studeren. Net zoals in september had ik het genoegen om mijn vriendinnetje Saskia even te vervangen en een invaldochter te spelen voor Tante Marga en Oom Ernst. Dat was echt even lekker. Even geen koude douche, een normale wc en mensen om je heen die je al wat langer kennen. Ik heb genoten van de heerlijke zee en het strand daar. Ook zijn we op zoek gegaan naar Boer Aletta uit Boer Zoekt Vrouw. Dat was nog een hele toestand gezien ze diep diep diep in de bossen woont van Bonaire. Met onze auto kwamen we er haast niet bij dus moesten we omkeren. Op het eiland gaat rond dat de zoektocht helaas niet is gelukt. Maar voor dat antwoord moeten we nog even afwachten..

Mijn oud en nieuw was heerlijk! We zijn lekker met z’n 3en uiteten geweest waarbij we uitzicht hadden op zee. We hebben heerlijk gegeten en genoten van de fijne avond. Eigenlijk was dat echt de ideale avond. Eenmaal thuis hebben we nog even een spelletje gedaan en toen vielen we alle drie voor twaalf uur bijna in slaap. Maarrrrr. Uiteraard hebben we het volgehouden hoor! En om 00uur hebben we het vuurwerk gekeken vanaf het balkon. Het was echt prachtig mooi! Je hebt op deze eilanden veel Chinezen, dus ook chinees vuurwerk. Dat vuurwerk is niet te beschrijven zo mooi!

Ik heb de die week echt heerlijk vermaakt. We hebben veel gesnorkeld en gezwommen. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat Aruba de mooiste stranden heeft, Bonaire de mooiste onderwaterwereld en Curaçao eigenlijk het minste eiland is, maar wel het eiland maar je je het meeste kan vermaken. Wat dat betreft heb ik dus een goede keuze gemaakt. Naast alle leuke pleziertjes moest er ook hard gewerkt worden. Het einde komt steeds dichterbij, de tijd vliegt hier om. Ik ben dan ook druk aan de studie en elk vrij momentje stop ik in mijn onderzoeksscriptie. Mijn weekend was dan ook heel erg spannend maar niet heus. Tikken, tikken, tikken!

Deze week stond onder het team in het teken van de week of kindness. Wat inhield dat we al voor de vakantie loodjes hadden getrokken. Voor die persoon moest je drie dagen wat leuks/liefs doen. De eerste dag kreeg je een briefje met goede eigenschappen, de tweede dag kreeg je een briefje met wat diegene in jou waardeert en de laatste dag kreeg je een klein cadeautje. Pas op de derde dag mocht je jezelf kenbaar maken aan de persoon die je had getrokken. Het is zo leuk om elke dag een verrassing te krijgen.

De eerste dag kreeg ik een briefje met: ‘Lieve Anne-Fleur, wat ik ontzettend waardeer in jou is je glimlach, je straalt helemaal als je lacht, ik wordt daar zelf ook vrolijk van, wat ik ook waardeer in jou is je gevoel voor ritme, lekker dansen tijdens het kamp maar ook op het plein tijdens de Kinderboekenweek. You go girl!’

De tweede dag kreeg ik: ‘Lieve Anne-Fleur, wat fijn dat je stage loopt op Klein College, wat een enorme aanwinst. (wel jammer dat je aan het einde van de maand ons weer gaat verlaten). Wat ik een hele fijne eigenschap van jou vindt is je doorzettingsvermogen, lachend aangeven dat je weer uren achter de laptop hebt gezeten om je verder te kunnen verdiepen in het onderzoek wat je aan het uitwerken bent voor Klein College. Je werkt hier echt aan je studie en het uitgaan en jongens dat staat nu even op een lager pitje.'

De derde en laatste dag kreeg ik een heel mooi fotolijstje in de vorm van een hartje met weer een lief briefje: ‘Lieve Anne-Fleur, wat heb ik een fijne collega aan jou. Je glimlach, je humor, je uitstraling, de liefde voor kinderen, een enorme kennis, je doorzettingsvermogen, ga zo door meid!’

Het is zo fijn om zoiets te horen van je collega’s. Het is een stukje bevestiging van je werk dat wat je doet echt goed is. Daarnaast zijn het misschien maar woorden, maar door die woorden ga je je wel weer een stukje beter voelen. En wat voor kleine moeite is het nou eigenlijk werkelijk om iemand een klein complimentje te geven? Het is mij hier duidelijk geworden dat zo iets kleins als een complimentje een ander zoveel meer kan helpen. Dit is ook iets waar ik eigenlijk nog zo erg bij stil heb gestaan. Door zo’n week besef je pas eigenlijk in wat voor doorleefwereld wij wonen. Alles gaat maar door door door. Misschien moeten we wat meer stil staan bij elkaar en wat een ander kan voelen. Want vriendelijke woorden die jij zegt vergeet je misschien, de ontvanger onthoudt ze een leven lang.

Jullie zullen wel denken waarom heet die blog Ai No! Dat is pech iPad. Wat is er gebeurd met die iPad? Ai No betekent zoiets als Oh nee, wat hier geregeld wordt geroepen als iets even tegenzit. Op dinsdag en donderdag geef ik zoals ik al eerder schreef hockeytraining. Ook deze week startte de hockey weer. En ook ik ging met mijn goede gedrag weer richting de hockey. Ik loop altijd na stage naar de hockey, met al mijn spullen. Ja ik hoor jullie denken, is dat wel zo slim? Nee, maar door gebrek aan tijd en een auto moet dit wel. Nu moeten jullie weten dat ik ze altijd netjes in de gaten hou. Zo ook deze dinsdag. Maar in mijn enthousiasme van het nieuwe jaar, wilde ik alle ouders en kinderen verwelkomen en stond ik zo’n 5 meter van het hek vandaan, met mijn rug naar mijn tas. Toen ik nog geen 10 minuten later terug kwam was mijn tas open. Zo naïef dat ik natuurlijk niks door. Oh mijn tas staat open, nou ja dan doe ik hem toch gewoon weer dicht? Na de hockey ben ik heerlijk gaan hardlopen. Eenmaal thuis aangekomen had ik lekker gedouched en gekookt dus dacht ik laat ik eens even wie is de mol terug kijken. En toen viel het kwartje. Er klopte namelijk iets niet. Nee duh, je tas heeft open gestaan. En ja hoor, mijn iPad was weg, mijn lieve vriendje die mij door en door kent. Weg was die! En toen pas herinnerde ik me weer dat mijn tas open had gestaan en dat ik meteen had moeten controleren of er wat weg was. Gelukkig even met het thuisfront kunnen bellen om het nieuws mede te delen.

Achteraf heb ik zo’n geluk gehad dat ze alleen maar mijn iPad hebben meegenomen. In mijn tas zat namelijk ook mijn laptop mét mijn onderzoeksscriptie, mijn portemonnee en twee telefoons waaronder mijn iPhone. Ik moet er niet aan denken dat die iPhone laat staan mijn laptop weg was. Het enige wat ik nu kwijt was, was mijn iPad. Helaas stond hier wel alle literatuur voor mijn scriptie op. Maar al met al is er niks met mij en is het alleen maar dure materiële schade. Ik daarentegen ben natuurlijk niet te vervangen. Als er nog wat met mij was gebeurd was ik nog verder van huis geweest. Dat is gelukkig allemaal niet gebeurd. Op het moment dat je achter zoiets komt kan je naar van loop van tijd niet meer normaal nadenken. Je gedachten gaan met je aan de wandel. Gelukkig heb ik die kunnen uitschakelen en ben ik enigszins goed gaan slapen.

Ergens had ik stiekem nog de hoop dat ik hem toch op stage had laten liggen. Maar helaas was dit niet het geval. Dan maar weer aan de gang met mijn scriptie, opzoek naar de verloren literatuur. Het zoeken van literatuur is al een hele uitdaging. Op Curaçao is namelijk geen bibliotheek waar ik heen kan voor literatuur. Ik ben geheel afhankelijk van het Internet en ik heb ondervonden dat dat best wel heel lastig is. Via Google scholar kom ik een heel eind maar helaas zijn niet alle boeken in zijn geheel gepubliceerd. Soms ben ik net een bruikbaar stuk aan het lezen en dan kom ik weer op het regeltje "pagina bla bla bla maakt geen deel uit van die boekvoorbeeld”. Dus als iemand nog een tip heeft.. dan hoor ik deze graag!

Woensdag heb ik aangifte gedaan, en ook dat was natuurlijk weer een hele belevenis! Gelukkig kreeg ik een lift van een collega wat erg fijn was! Als je überhaupt een politiebureau van Curaçao moet je in verband van veiligheid door 3 deuren heen en van te voren zeggen wat je komt doen. ‘Bon Tardi, ik kom aangifte doen van mijn gestolen iPad’, ‘oke wacht maar even’ tja dan moet je dus altijd raden wat ‘even’ is gezien 5 Nederlandse minuten minimaal 10 Antilliaanse minuten zijn moest ik dus even wachten, alhoewel ik moet toegeven dat ik redelijk snel geholpen werd. Ik werd door een agent met vier streepjes op zijn schouder (waarschijnlijk betekent dit hetzelfde als in Nederland) geholpen. Ik heb namelijk uitgebreid de tijd gehad om hem te bestuderen gezien ook de opname van de aangifte in een Antilliaans tempo ging, op een Antilliaanse computer met óók een Antilliaans ritme. Het eerste kwartier dat ik binnen zat heb ik een beklag gehad van de agent over het slecht internet en het nieuwe computersysteem wat blijkbaar voor geen meter werkte. Vervolgens begon hij al steunend en kreunend met het opnemen van de aangifte.

Ik moest precies vertellen wat er gebeurd was. Nadat ik het hele verhaal had verteld begon de agent weer de steunen en te kreunen want de computer deed toch echt niet wat hij wilde. Vervolgens vroeg hij om mijn legitimatie. Ik gaf mijn ID en hij begon deze te bestuderen. ‘zo, jij bent ook jong’, dit is toch iets wat ik regelmatig moet aanhoren. Later ben ik vast blij hierom… Ik antwoorde met ‘hoe oud bent u dan? Of mag ik dat niet vragen aan een politieagent?’, hij begon te lachen en antwoordde dat hij 36 was. Dat had ik hem zeker niet gegeven. Na dit onderonsje ging hij verder met het spellen van mijn naam. ‘Dus jij bent Anne-Fleur Peters?’, ‘Nee, meneer ik heb nog meer namen, ziet u het pijltje staan? Dat betekent dat u de kaart even moet omdraaien daar staan namelijk mijn twee andere voornamen’. ‘omdraaien? Oh, Willemina Sofie?, dus jij heet Anne-Fleur Willemina Sofie Peters?’, ’Ja, meneer dat is mijn naam’. Hij begon met tikken, ook dit ging in een Antilliaans tempo (lees: letter voor letter, waarbij het mij opviel dat hij erg vaak op Backspace drukte. Mijn conclusie is dan ook dat ze hier niet aan leuke typcursussen doen..).

Vervolgens ging hij verder met zijn vragen. ‘Waar woon je?’, ik antwoorde met: ‘op de tampanjaweg’, ‘waar?’ was zijn vraag. ‘Tampanjeweg meneer. WAAR woon je? Tja ik wist toch echt zeker dat ik het al 3x goed had uitgesproken. Dan maar spellen, misschien helpt dat. Dus daar ging ik ‘T-A-M-P-A-N-J-A-W-E-G. Waarop de agent antwoordde: O-K-E. Zeer hilarisch omdat hij de rest van de tijd alleen nog maar mijn straatnaam kon spellen. Toen de aangifte klaar was, je raad het al… deed de printer het niet. Met twee man politie gingen ze een oplossing bedenken voor dit probleem. Het opslaan ging blijkbaar ook lastig want hij bleef maar herhalen ctrl s, ctrl s. Ze kwamen met het grandioze idee om het op een memorystick te zetten en het vervolgens uit te printen bij een andere computer. Ik zat inmiddels al minimaal 3 kwartier in het kamertje. De deur had de gehele tijd al open gestaan waardoor ik zicht had op de overige agenten die blijkbaar aan het werk moesten zijn, niks was minder waar wat de heren keken namelijk naar HET KLOKHUIS. Elke dag blijf ik me maar verbazen over de gang van zaken hier. Niet veel later hoorde ik de agent weer mijn straatnaam spellen. Vervolgens kwam hij weer terug mét de aangifte en een papier voor de verzekering. Vervolgens liep ik weer door alle deuren heen en stond ik weer buiten. Daar had mijn collega op me gewacht, wat heel fijn was!

Donderdag heb ik weer heerlijk mij vermaakt met mijn kabouters. Alles gaat zo vanzelf tijdens een stagedagje. De kinderen zijn volledig aan mij gewend en weten precies wanneer ze stil moeten zijn, ze iets kunnen vragen of kunnen zeggen. Deze week was het lekker rustig want we hadden even een overgangsweekje wat inhoud dat we even niet aan een thema werken. Wel merkte ik deze week goed dat de kinderen weer even moesten wennen aan het naar school gaan. Donderdag, maar zeker ook vrijdag waren ze erg moe. Ze wilden allemaal eigenlijk de hele dag tegen me aanzitten of knuffelen. Zo schattig! Donderdagmiddag moest ik weer hockeytraining geven. Mijn mede trainer had een vergadering waardoor ik alleen was met 20 kinderen. Dat was best even doorwerken maar al met al was het een leuke training. Wel even moeten schuilen voor de regen. Ja schuilen. Je denk elke keer oooh het waait wel over maar het kan me hier toch ineens gaan stortregenen van heb ik jou daar. Probeer dan maar 20 kinderen binnen een minuut van het veld af te krijgen, bijna een onmogelijke zaak.

Toen ik thuis kwam snel even met het thuisfront gecontact. Gezien het bij jullie 5 uur eerder is, betekende het ook dat ik mijn zusje 5u eerder kon feliciteren. Terwijl mijn lieve ouders druk bezig waren met ballonnen blazen, ik iets lichts probeerde te eten omdat ik nog naar Zumba moest was het hier ineens 19u, wat bij jullie 00u is. Onze Roos werd volwassen! (althans dat denkt ze) 18 jaar alweer.. wat gaat de tijd snel! Met mij op de Facetime zijn mijn ouders zingend haar kamer binnen gegaan. Dat was leuk! Als klap op de vuurpijl belde Caatje vanuit Utrecht via de telefoon en waren we even met z’n 5e toch bij elkaar met hulp van alle media. Een zeer aparte ervaring. Ik moest snel ophangen want mijn dag was nog niet voorbij! Er stond nog een heftige Zumba partij op het programma. Eindelijk mocht ik weer even legaal schudden met die billen. En ik moet zeggen, met de week wordt ik er beter in alhoewel mijn Europese lichaam mij soms toch nog echt in de steek laat bij sommige bewegingen.

Vrijdag heb ik een lekker rustig dagje er van gemaakt. De kinderen waren moe en ook mijn energiepijl was dramatisch laag. Waarschijnlijk door alle gebroken nachten. Je zou toch denken dat na vijf maanden je wel een beetje gewend raakt aan alle andere geluiden, maar nee hoor! Elke nacht wordt ik wel een keertje wakker. Zijn het geen blaffende honden dan is het wel een halve storm of een heftige regenpartij. Een middagje rust was wel even verdiend na een week keihard werken. Gezien het einde nu toch echt in zicht komt moeten alle opdrachten afgerond worden en moet mijn scriptie toch echt betere vormen aannemen. Helaas dus even op zijn Hollands keihard werken!

Ik heb nog niks beschreven over ongedierte. Natuurlijk zijn die hier wel, alleen heb ik ze nog niet in heftige vormen meegemaakt. Ja, muggen kom ik elke dag tegen en die zou ik dan ook zeker niet missen als ik weer in NL ben. Maar gisteren heb ik toch een iets onaangename aanraking gehad met rode miertjes. Gezien het douchen hier altijd zo koud is ga ik het liefste nadat ik hard heb gelopen of iets anders heb gedaan douchen. Zo ook gisteren, nadat ik lekker ruim 5 km had hardgelopen. Dit keer in het bezit van veel hondenkoekjes zodat als ik achterna gezeten zou worden ik ze tenminste kon afschudden met koekjes. Nadat ik had gedouched pakte ik mijn handdoek en deed ik die om, zoals je altijd doet na het douchen. Ineens voelde ik dat er iets niet klopte… ik voelde namelijk allemaal speldenprikjes over mijn hele lichaam. Mmmm. Toen ben ik maar weer naar de badkamer gegaan en wat bleek! Mijn handdoek zat onder de rode mieren! Vermoedelijk zijn die door het raam naar binnen gekomen toen ze bezig waren met de Mangoboom achter mijn appartement. Ik stond lichtelijk in brand en wist niet hoe snel ik weer onder die koude douche moest springen. Dit keer vond ik het ook helemaal niet erg dat hij zo koud was. De rest van de avond heb ik overal kriebels gehad. De badkamer heb ik inmiddels helemaal ondergespoten met anti-insectenspray. Ieeeeeeeel wat was dat even schrikken!

Natuurlijk geniet ik hier nog steeds. Elke dag mooi weer en ik probeer ook elke zonnestraal te pakken die er te vinden is. Op nieuwjaarsdag werd mij toch echt pijnlijk duidelijk dat eigenlijk het einde steeds meer inzicht komt. Wat mij aan de ene kant een benauwd gevoel geeft want dan moet ik het mooie weer, het heerlijke strand, de mooie onderwaterwereld en vooral mijn lieve kindjes achter laten en ga ik weer naar het ons koude kikkerlandje. Aan de andere kant kan ik toch ook niet wachten. Ik moet hier namelijk altijd rekening houden met de tijd, hoe lang is het nog licht en kan ik nog even snel naar de winkel. Ik doe al 5 maanden lang alles lopend wat mij prima bevalt en volgens mij moet mijn bilpartij daar ook bijna wel gespierder van zijn geworden maar wat is het heerlijk als ik weer kan fietsen, niet meer hoef na te denken of het al snel donker wordt, lekker zelf naar vriendinnetjes toe kan gaan voor een kopje thee en uitgebreide verhalen over vriendjes, studie of andere onzinnige dingen, lekkere danspasjes kan maken onder het genot van heerlijke drankjes. Want hoe leuk en spannend het hier ook is, hoeveel ik hier heb meegemaakt en heb genoten. Ik weet maar al te goed dat Home is where the heart is.

Maak er allemaal weer een mooie week van!

Heel veel liefs,

Anne-Fleur